Bir çivi düşüyor gökyüzünden
Saplanıyor toprağa ayaklarımın ucunda
Ve yer küre sallanıyor parçalanırcasına
Yağmurlar kesiliyor ve karlar eriyor
Kuruyor toprak ardımda
Çatlıyor ayaklarımın tam ucunda
Dağlardan ses kesiliyor
Ve çöküyor aşağıya birer birer tepeler
Volkanlar lav püskürüyor
Meyveler çürümeye dallarında başlıyor
İnsanlar gölge oluyor bir bir
Çığlıklardan çatlıyor damarlarım
Korkunç bir ses duyuluyor kaçamıyorum
Kıyamet olsa gerek diyorum…
Sonra kendime geliyorum sessizlik çöküyor
Çarpınca kapıyı sen giderken
Duvarda asılı resmimizden düşmüş çivi aniden!
Gidişinmiş kıyamet anlıyorum
Ve keşke gitmeseydin diyorum
Şimdi yeniden kurulacak bu düzen
Sensizlik hariç her şeye alışıyorum
Kıyametim oluyorsun
Ve,
Sıyrılamıyorum
Hakan ÖZDEN / 07.09.2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder