Hava kararmalı,
Gökyüzü zifiri bir siyaha bürünmeli...
Dudaklarımdan süzülen “SEN “ görülmemelisin kimseciklere.
Sen alışılmışlığın,
Yok olmuşluğun,
Kaybolmuşluğu sıra sıra vurgulayan “SEN “
Ve ben öyle kalakalmış,
Böyle tükenmiş,
Böyle suskunluğun sırdaşı olmuş ve de yıkılmaya yüz tutmuş virane.
“SEN “ her şeyi parça,parça bölen...
Gidişlerin simgesi, ayrılığın imgesi.
“SEN “ öyküleri gasp eden,
Hayatı leyl eyleyen.
“SEN “ dediğim zaman,
Kan akışımı yavaşlatan,
Yönleri şaşırtan,
Mevsimleri karıştırtan...
Aslında daha çok “SEN “ demeliyim sevgili.
Her yazıya “SEN “ ile başlamalıyım.
Her yazıya “SEN “ ile noktalamalıyım.
Sadece “SEN “ i bana bıraktığı için
“SEN “ sizliğe bir dakika saygı duruşunda durmalıyım…
…SEN…..................................................sizim!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder