Farkındayım!
Savunmuyorum da sana ben doğruyum diye
Bedbaht olmuş bu ömrü savunamıyorum giderken
Dönüp yüzüne bakamıyorum bile
Utanç duymuyorum ama her zaman ki gibi
Çünkü ben utanmayı da unuttum
Gülmedi işte yüzüme
Ve vermedi hiçbir dileğimi bu hayat
Kuru bir şımarıklıkla yaşadım her şeyi
Ve yalandan bir zaman tükettim belki
Peki bu muydu kabahat
Ben miydim yalan söyleyen
Etrafımda ki rol müydü biçilen
Yalanı ben mi yarattım
Ya da hayat mı yalandı en kötüsünden
Öleceğini bilerek yaşarken insanoğlu
Gülücükler mi doğruydu sence
Ben seni kandırmadım ama
Hayattı bizi yanıltmaya götüren
Farkındayım!
Savunmuyorum da sana ben doğruyum diye
Belki en büyük yanlışındım hayatına giren
Hiçbir hikâyede başkahramanda olamadım ben
Kısacası beyaz atlı prensin değilim
Hatta iyi kalpli bir avcı olmayı bile beceremedim ki ben
Açılır içimde bambaşka bir pencere
Her an aynı ben bile olamam ki ben
İster dengesiz de, istersen deli
Utanç duymuyorum sana ettiklerimden
Belki koca bir yalanım ama
Hayat değil mi beni bu noktaya getiren
İsyan etme diyen sensen şimdi
İsyan etme hayata sende sevgili
Oyuncaklarımla oynamaya başladığımdan beri
Yalın ayak gezmesem de,
Gezer gibi yaptığımdan beri
Ben hiçbir zaman ben olamadım sevgili
Ya da ben hep bendim de
Bir kalıba koymak istediniz sizler beni
Ondandır belki yalanım dolanım
Hiçbir zaman, bir kişi olmadım ki
Farkındayım!
Savunmuyorum da sana ben doğruyum diye
Hatta o yüzden sessiz ağlıyorum doğduğumdan beri
Doğruyum diye gezerken
Şerefsizlikte yapmıyorum belki
Haklısın kocaman bir yalanım ben
Çünkü insan olduğumun farkındayım ben
Seni kandırdım sanma sevgili
Kendi halinde bir deliyim ben
Belki o yüzden hep akıllı sandınız beni
El bebek gül bebek büyüttünüz
Belki büyük bir aşkla sevdiniz beni
Oysa şizofren bir vakaydı benimkisi
Anlamadınız madem benden de içerisini
Ben giderken sadece dua edin sevgili
Hakan Özden / 20.08.2009
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder