Bugün günlerden hiç,
Benim adım yok…!
Kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek.
Savruluyor rüzgârda yaprak gibi.
Kalbim, uzaklarda bir yerde.
Kalbim kayıp.
Karanlığa dokunabiliyor sanki ellerim.
Sadece sesler duyuyorum…!
Ayak sesleri uzaklarda..
Susuyorum..
Sessizlik keskin..
Bekliyorum..
Beklemek keskin..
Burdan gitmem gerek!
Herşeyi unutmam gerek...
‘’Kestim!
Akıttım!
Damarlarımdaki kanımda akan o kirli siyah yalanları!’’
Acımıyor bileklerim!
Acımıyor hiç..
Acımıyor ellerim avuçlarım..
Acıtmıyor hiç bir şey...
Acımıyor tenim ve acımıyor dokunduğun yerler!
Acımıyor artık kalbim..
Sadece sessizce durdum
Ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ellerimin izlerini.
Sadece sessizce durdum
Ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki kaderimin sökülüşünü.
Sadece sessizce durup
Öylece izlemek istedim bir meleğin ellerindeki kalbimi.
Sadece öylece durup
Sessizce izlemeyi istedim, sadece bir meleği sevmeyi.
Hep bir şey eksik gibi
Ve hep bir şey yarım ve hep bir şey yok artık sanki.
Ne bir ışık var
Ne de bir şarkı artık sokaklarında bu kaybetmiş şehrin!
Ne bir isim var duvarlarında,
Ahh ne de okunabilen bir cümle.
Sadece sessizce durdum
Ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ölümümü.
Öyle beyaz, öyle maviydi ki...
Öyle güzeldi ki ve öyle..
Öyle masum ama…
Öyle yanlış öyle…
Öyle yanlış ki ve öyle…
Ve öyle çocuk...
Kalbim…!
Tüm maviler kirli şimdi
Ve tüm beyazlar utanç içinde ve sadece uyumak...
Uyumak istiyorum…
Cem ADRIAN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder