Şehirlere güneş vakti, karlar yağdırdım
Ölmüşleri çok zaman mezarından kaldırdım
Çirkini güzel eyledim gönlüme
Güzeli görüp başımı çevirdim de…
Bir tek aşk-ı anlamadı zavallı gönlüm!
Bir mucizeydi yaşadığım kurak toprak
Çölün ortasında kardelen açtırdım
Kelebekleri vadilerde uçurdum da
Bin kaktüsten bir damla su çıkartamadı gönül!
Kendimi dağlara savurdum aşk, aşk diye
Zamanı unuttum sonsuzum bile sandım
Ben denizleri yüzerek aşıp, okyanuslara vardım
Bin bir kulaç attım da, yorulup sonuna varamadım!
Güneşi batıdan doğdurdum,
Ay hep dolunay kaldı dünyadan bakınca
Ve yıldızlar aşk-a kaydı benim iznimle
Anlayan bir yar bulamadım…
Ona, buna şiirler, türküler yazdım
Birçok yazıda gönlümü anlattım, açtım
Teli olmayan sazları ben yarattım
Ben kendimi nedense anlatamadım…
‘Gel gör beni aşk neyledi şimdi’
İmkânsızın son durağıydım,
Bir seher vakti gözümü açtım ben
Baktım ki sadece bir et-kemik insanım
Şimdi ‘gel de gör beni aşk neyledi’ …
Hakan Özden / 25.09.2011
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder